توسط : «وقت سینما»؛ سید رضا صائمی/ قدرت بازیگری حسن پورشیرازی در فیلم سینمایی «پیر پسر» چنان به رخ کشیده می‌شود که تمام قد باید ایستاد و برایش دست زد. بی‌شک اگر در حق این فیلم جفا نمی‌شد، سیمرغ بر شانه‌هایش می‌نشست. گرچه او بی‌نیاز از ناز سیمرغ‌هاست.
تماشای فیلم کافیست تا درخشش بازیگری او در حافظه سینمایی هر مخاطبی ثبت و ماندگار شود. وقتی شمایل قَدّر قدرت او را در کسوت نقش می‌دیدم به یاد عزت‌الله انتظامی افتادم که برای بازی‌اش در «مهمان مامان» بر شانه‌هایش بوسه زد (یا گفته بود بوسه می‌زنم) و حالا جایش خالیست تا به همراه او برای این نقش‌آفرینی درخشان و چشم‌گیر بر دست‌هایش بوسه بزنیم.
لحظه‌های جنون‌وارش که به هیولایی هولناک بدل می‌شود، قلدری‌های دیوانه‌وار محمد علی کشاورز در نقش «شعبان استخونی» در «هزاردستان» را به یاد می‌آورد که هیمنه‌اش آدم را مرعوب می‌کرد.
پورشیرازی در «پیر پسر» چنان میخکوبت می‌کند که گاهی نفست بند می‌آید.
آقای پورشیرازی عزیز دست مریزاد، ایستاده برایتان دست می‌زنم.
