توسط : چه خوشمان بیاید و چه حال نکنیم، علی ضیا از معدود چهره‌ه‌های حالا دیگر سابق صدا و سیماست که جایگزینی برایش متصور نیستیم. به همین فعالیت‌های تک نفره اخیر او نگاه کنید، تک نفره به معنای این‌که در بستر پلتفرم‌ها و سرمایه‌گذاری‌های سنگین نیست، اما شاید تعجب کنید که چگونه این همه وایرال می‌شود؟
این همان راز بی‌جایگزین بودن علی ضیا است. او نبض جامعه‌اش را می‌شناسد و هر چیزی که می‌سازد در نسبت مستقیم با جامعه پیرامونش است. او انگار در میان ذهن‌های مردم پرسه می‌زند و می‌داند که این جامعه در دو سال اخیر خیلی بیشتر زنانه شده، پس پادکست «باضیا» را با محوریت زنان می‌سازد، از الهام پاوه‌نژاد تا سپیده توکلی.
از آن طرف می‌داند که ویژه برنامه نوروزی ساختن در زمانه عُسرت صدا و سیما و در میان فقدان مرجعیت رسانه‌ای کار دشواری‌ست. جایی که نه آن طرف آب برنامه قابل اعتنایی ساخته می‌شود و نه این‌جا، ارتش تک نفره ضیا وارد می‌شود و برنامه‌اش را موسیقی محور می‌کند، همین‌قدر سهل و ممتنع.
به مهمان‌هایش نگاه کنید که تا چه حد به فضای جامعه‌اش اشراف دارد، حیدو هدایتی، پدیده‌ای که طی ماه‌های اخیر صدایش در اکسپلور خیلی‌ها شنیده شد، همو که خوانده بود: «به دشتی رسیدی بلندتر بخند» او را جلوی دوربین می‌آورد، چون می‌داند، جوان‌ترها با کدام بخش از موسیقی فولکلور نسبت دارند. یا «آشنا» که طی ماه‌های اخیر مهم‌ترین اسم موسیقی رپ بوده، اصلا همین توجه‌اش به موسیقی رپ، قالبی که برای تین‌ایج‌های رسما گفتمان می‌سازد، پس باید با رسمیت دادن به آن و انکار نکردنش، ذهن بخش مهمی از جامعه را لمس و درک کرد.
ارتش تک نفره ضیا اندازه یک سازمان عریض و طویل فضای پیرامونش را می‌فهمد و این حجم مورد توجه قرار گرفتنش اتفاقا اصلا تصادفی نیست. او گفته بود با مردم است و این‌که بالاتر از کل برنامه‌های تلویزیون دیده می‌شود، احتمالا نشأت گرفته از همان «با مردم» و «از مردم بودن» است.
منبع: صبا
.
