توسط : «وقت سینما»/ امین اعتمادی‌مجد: مدیا هاشمی آهنگساز نمایش «شازده کوچولو» که اجرای پایانی آن روز یکشنبه (۲۰ خرداد ماه) در تالار وحدت روی صحنه می‌رود، در گفت‌وگو با «وقت سینما» درباره ساخت موسیقی این اثر و نحوه ورودش به عرصه موسیقی به صحبت پرداخته است. هاشمی در خانواده‌ای کاملا هنری پا به عرصه ساخت موسیقی گذاشته و به گفته او، پدرش (جواد هاشمی) به عنوان آهنگساز در ورود وی به این عرصه نقش بسزایی ایفا کرده است. مدیا هاشمی برادرزاده مهدی هاشمی بازیگر شناخته شده سینما، تئاتر و تلویزیون است. بهنوش صادقی مادر وی نیز به عنوان بازیگر و کارگردان در سینما و تلویزیون آثار مختلفی را ایفا و کارگردانی کرده است. گفت‌وگوی ما را با این آهنگساز جوان می‌خوانید:
🔹در ابتدا از نحوه ورود خود به دنیای موسیقی توضیح دهید.
-من از کودکی به واسطه پدرم (جواد هاشمی) که موزیسین هستند، به یادگیری موسیقی پرداختم و از شش سالگی پیانو را به عنوان ساز اصلی انتخاب کردم. در ادامه وارد هنرستان موسیقی شدم تا دیپلم و بعد هم در دانشگاه هنر، رشته نوازندگی پیانو را تا مقطع لیسانس ادامه دادم. از همان سال‌های هنرستان آهنگسازی می‌کردم و چندین قطعه نیز ساختم. تمامی قطعات ساخته شده را در هنرستان اجرا کردیم و در ادامه هم ساخت موسیقی چند تئاتر، فیلم کوتاه و یک فیلم سینمایی را انجام دادم. در حال حاضر نیز در کشور اتریش در حال ادامه تحصیل در رشته آهنگسازی هستم.
🔹فعالیت پدر به عنوان آهنگساز چقدر در پیشرفت و حضور شما در عرصه آهنگسازی موثر بود؟!
-بی‌شک خیلی تعیین‌کننده بود، پدر از همان روزهای کودکی مشوق من برای ورود به دنیای موسیقی بودند. چون ساز تخصصی خودشان ویولن کلاسیک است به همین خاطر اولین سازی که من با آن آشنا شدم ویولن بود. خاطرم هست زمانی که خیلی کوچک بودم پدرم برایم یک ویولن یک هشتم خریداری کرد و در خانه همراه با وی به یادگیری آن پرداختم. البته هنوز آن ویولن همراه من هست، از زمانی که دیگر توانستم سر کلاس بنشینم که تقریبا سه – چهار سالم بود وارد کلاس‌های ارف آموزشگاه موسیقی پارس شدم و نزد آقای ناصر نظر دوره ارف را گذراندم. طبیعتاً همه این‌ها آن زمان در ناخودآگاه من تأثیر گذاشته است. جالب این‌که من اصلا در خاطرم نیست موسیقی را در کودکی چطور یاد گرفتم. مانند بچه‌ای که زبان مادری‌اش را یاد می‌گیرد. درست است که در کودکی استعداد و علاقه نقش بسزایی را در فرا گرفتن موسیقی ایفا می‌کند ولی محیط هم می‌تواند در این امر بسیار تعیین‌کننده باشد، این‌که در کنار چه کسانی رشد می‌کنی و دغدغه‌های اطرافیانت چه چیزی است، می‌تواند مسیر تو را به‌طور کامل تغییر دهد. شاید علاقه من به آهنگسازی به این دلیل بود که همیشه می‌دیدم پدرم به‌طور تخصصی در حال کار در این حوزه هستند و من نیز در اکثر این مواقع کنار وی بودم، در واقع پدرم می‌خواست که من همراهش باشم. به مرور این اتفاقات شما را به سمتی سوق می‌دهد که یک جایی به خودت می‌آیی و می‌بینی کاری جز این بلد نیستی!
🔹درباره ساخت موسیقی نمایش «شازده کوچولو» نیز توضیح دهید. استفاده تعداد زیادی از سازهای موسیقی شما را در ساخت موسیقی این اثر با چالش مواجه نکرد؟!
-ترجیحم بر این بود که همه قطعات این نمایش در استودیو به وسیله نوازندگانی چیره‌دست ضبط شوند، اما به علت طولانی بودن قطعات (۱۲۰ دقیقه موسیقی)، کمبود زمان و هزینه بسیار بالای ضبط٬ تصمیم بر این شد که ساخت موسیقی این نمایش به وسیله vstهای حرفه‌ای و خوش صدا انجام شوند و تعدادی از سازها به صورت لایو (زنده) گرفته شوند. مثل گیتار الکتریک که در یکی از قطعات به صورت سولو توسط یک نوازنده اتریشی به نام فابیو اسکالا نواخته شده است. سایر سازها همگی به وسیله vst ساخته شدند و البته برای زنده‌تر شدن موسیقی از نوازندگانی که روی صحنه به صورت لایو اجرا می‌کنند بهره بردم. روند ساخت این پروژه به این صورت بود که هر صحنه با مشورت کارگردان و نظرات او شخصیت‌پردازی می‌شد و پس از آن وارد مرحله ساخت موسیقی می‌شدم. من همیشه در تمام قطعاتی که تا به امروز ساختم، از جمله قطعات ارکسترال٬ موسیقی فیلم و تئاتر و حتی ترانه‌های پاپ، تلاشم بر این بود که موسیقی به تنهایی٬ تصویری در ذهن شنونده ایجاد کند. در حین ساخت موسیقی نمایش «شازده کوچولو» هم همین روند را پیش گرفتم و سعی کردم شنونده را با شنیدن هر صحنه به تصویری ذهنی وادار کنم. به همین دلیل نیز این نمایش برای من چالش‌برانگیز بود. ضمن این‌که طبق ایده‌هایی که داشتم می‌خواستم از چند سبک موسیقی در نمایش استفاده کنم. در واقع نمی‌خواستم فقط از سازهای ارکستر سمفونیک بهره ببرم و این نیازمند دانشی فراتر از دانش موسیقی کلاسیک بود. برای ساخت این نمایش من از سبک بلوز٬ موسیقی دستگاهی ایرانی٬ سبک سافت راک و کلاسیک استفاده کردم.
🔹گویا بخش عمده موسیقی و آواهای این نمایش تا قبل از اجرا توسط شما ساخته و اجرا شده است. در این مورد نیز توضیح دهید.
-بله، تقریبا نزدیک به دو سال پیش که آقای ماهان حیدری کارگردان نمایش به من پیشنهاد ساخت موسیقی این کار را دادند شروع به ساخت هر صحنه کردم و به دلیل این‌که در زمینه خوانندگی هم فعالیت دارم، برای این‌که بتوانم منظورم را به‌طور دقیق از کاراکترها به خوانندگان هر نقش برسانم هر کاراکتر را با صدایی متفاوت و لحنی متفاوت اجرا کردم و زمانی که تمرین‌ها شروع شد تقریبا نصف صحنه‌ها از پیش ساخته شده بود. خوشبختانه بازیگرانی که توسط کارگردان انتخاب شدند اکثرا خوانندگان حرفه‌ای هستند و توانستند در اجراها به نسخه اصلی وفادار باشند. امیدوارم روزی بتوانم فایل صوتی این تئاتر را با صدای خودم به گوش مخاطبان برسانم.
🔹درباره فعالیت‌های آینده‌تان نیز صحبت بفرمایید.
-در حال حاضر مشغول ادامه تحصیل در وین هستم. قصد دارم قطعاتی که از قبل در ایران ساخته بودم مثل قطعه ارکسترال «بهار نخست» که موضوعیت این قطعه به اولین بهاریست که کره زمین بر خودش می‌بیند برمی‌گردد٬ تریو «هیاهو» و چندین قطعه دیگر را نیز قصد دارم این‌جا توسط ارکستر اجرا و ضبط کنم. ضمن این‌که آینده را آینده مشخص می‌کند، مسیر آهنگسازی برای من مسیری خلاقانه و غیر قابل پیش‌بینی است. امیدوارم بتوانم در ادامه راه آثار ماندگار و ارزشمندی را خلق کنم.
🔹در پایان چه صحبتی دارید؟!
-می‌خواهم از آقای ماهان حیدری به عنوان یک کارگردان جسور تشکر کنم و به وی دستمریزاد بگویم. همکاری من با این کارگردان از پروژه «دیو و دلبر» آغاز شد و بعد از آن برای چندین ترانه وی موسیقی ساختم. وقتی این پروژه سنگین را به من پیشنهاد دادند، اعتمادشان به من به عنوان یک جوان غیرمنتظره و قابل احترام بود و به همین خاطر باعث شد من هر صحنه از این نمایش را با عشق و تمام وجودم بسازم و اعتمادشان را به بهترین شکل ممکن پاسخ دهم. در دوره‌ای که اکثر کارگردانان بخصوص در این ژانر برای دیده شدن کارشان، تضمین فروش و برگشت سرمایه به دنبال افراد سلبریتی و چهره‌های شناخته شده می‌روند، آقای حیدری به دلیل ایمانی که به کار خودشان داشتند با جسارت یک پروژه بیگ پروداکشن را با یک گروه جوان غیر چهره که البته همگی تحصیلات تخصصی در زمینه موسیقی و بازیگری دارند، به زیباترین و حرفه‌ای‌ترین شکل در تالار وحدت روی صحنه بردند. خوشحالم که «شازده کوچولو» در نهایت با استقبال چشم‌گیر تماشاگران روبرو شد. امیدوارم در حیطه هنرهای نمایشی و حتی سینما نیز از این دست کارگردان‌ها بیشتر داشته باشیم تا هم عرصه برای جوانان تازه نفس و حرفه‌ای که تعدادشان کم هم نیست، باز باشد و هم شاهد کارهای متنوع‌تری باشیم.
