توسط : «احمد» داستان ۱۸ ساعت ابتدایی زلزله بم و انتقال مجروحان به شهرهای اطراف است که حاج احمد کاظمی، فرمانده نیروی هوایی سپاه پاسداران آن را فرماندهی می‌کند. امیرعباس ربیعی در جدیدترین اثر خود تصمیم گرفته نقش یک قهرمان را در بستر یک رویداد طبیعی تصویر کند تا به مخاطب بگوید آن‌ها که در روزگار جنگ هشت ساله فرماندهی جنگ را بر عهده داشتند در همه وجوه زندگی امروز ما نقش ایفا می‌کنند.
ولی این کار به شناخت زیاد و پژوهش عمیق نیاز دارد تا آنچه از یک قهرمان ملی در ذهن داریم و آنچه خوانده و شنیده‌ایم روی پرده از قهرمان همان بسازد که بوده است.
نه
حاج احمد کاظمی با بازی تینو صالحی در فیلم «احمد» کمی لخت است، کمی قهرمان بازی‌های هالیوودی یا بالیوودی دارد (مثلا در صحنه نجات دختر بچه از جلوی هلی‌کوپتر) و خصوصا ذهن سیاست‌زده کارگردان و نویسنده فیلمنامه باعث شده رویکرد غالب فیلم سیاسی باشد تا تصویر کردن چهره یک قهرمان ملی.
تقابل دولت و سپاه در دهه ۸۰ و در زمان زلزله بم، اگر هم بوده و اگر هم در روزگار خودش تأثیر بد داشته (و این فقط در کلام شخصیت‌ها نمی‌تواند بروز کند) بعد از گذشت ۲۰ سال کارکرد خود را در پرتره یک قهرمان از دست می‌دهد و به جای این‌که شناخت تاریخی به حساب آید، غرزدن‌های آزاردهنده می‌شود. با این همه «احمد» فیلمی است که مخاطب حس می‌کند در بستر یک بحران طبیعی قرار گرفته است. بازی ساره رشیدی در نقش دکتر صدرا تحسین‌برانگیز است.
ثقفی و «پرویز خان»
علی ثقفی برای اولین فیلم بلندش سراغ یک موضوع هیجان‌انگیز و جذاب برای عموم خصوصا جوانان رفته: نقش پرویز دهداری، سرمربی تیم ملی فوتبال در دهه ۶۰ و نقش او در بازی مقابل کویت آن هم در برهه حساس جنگ در سال ۶۵ و شکل‌گیری تیم ملی با حضور فوتبالیست‌هایی که نام آن‌ها در ذهن و خاطر ایرانیان برای همیشه ماندگار است: احمدرضا عابدزاده، جواد زرینچه و مجتبی محرمی و کریم باوی.
سعید پورصمیمی نقش پرویز دهداری را بازی می‌کند و انصافا مثل همیشه یک برگ زرین بازیگری رو می‌کند و تصویر یک مربی که یک تنه و با سخت‌گیری‌های خاص خودش (دهداری اول مربی اخلاق بوده تا مربی فوتبال) تیم تشکیل می‌دهد و آن‌ها را می‌سازد و در مقابل فدراسیون فوتبال و نماینده کمیسیون ورزش در مجلس و… می‌ایستد، در ذهن ماندگار می‌کند.
انتخاب بازیگران و شباهت آن‌ها هم در ظاهر و هم در رفتار و منش همان است که در واقعیت وجود دارد، مثل آدامس جویدن‌های عابدزاده و سردست‌زدن‌هایش. همین‌ها «پرویز خان» را به یکی از بهترین فیلم‌های این دوره از جشنواره، خصوصا فیلم‌هایی که درباره یک شخصیت اسطوره‌ای – تاریخی بود، کرد و صدای دست و سوت تماشاگران (اهالی رسانه) را در سالن بلند کرد، حتی برای تماشاگری که خیلی اهل فوتبال نیست هم دیدن نیم ساعت بازی فوتبال بر پرده شعف‌آور بود.
حس پیروزی در هر جا و هر زمانی هیجان‌انگیز است و ثقفی خوب از عهده این کار برآمد. فیلم در اکران هم خوش خواهد درخشید.
مینو خانی
