توسط : در آخرین برنامه از روز دوم جشنواره فجر ۴۲، نشست خبری فیلم سینمایی «پرواز ۱۷۵» با حضور محمدحسین حقیقت کارگردان، سعید شرفی‌کیا تهیه‌کننده، جعفر دهقان، اتابک نادری، رضا توکلی، یاسین مسعودی، شاهین باباپور و مجید پتکی بازیگران و سیدعلی زرآبادی مدیر تولید و رضا انصارین سرپرست جلوه‌های بصری برگزار شد.
در ابتدای این نشست سعید شرفی‌کیا گفت: فیلم سینمایی «پرواز ۱۷۵» با بودجه کاملا شخصی ساخته شده و هیچ ارگان دولتی برای ساخت آن حمایت نکرده است. فکر می‌کنم موضوع شهدای دفاع مقدس دغدغه همه ما باشد چون این شهدا با فداکاری خود باعث شدند ما امروز این‌جا بنشینیم و اگر این افراد نبودند ما این امنیت و آسایش را نداشتیم. همین‌طور جانبازان که ما به خاطر ساخت این فیلم با مشکلاتشان از نزدیک مواجه شدیم.
این تهیه‌کننده افزود: این کار سفارش هیچ ارگانی نبود و علاقه شخصی کارگردان بود. شهدای غواص هم که جای خود را دارند.
محمدحسین حقیقت گفت: مسئله دفاع مقدس صرفا بخشی از تاریخ ما نبوده که بتوان فراموشش کرد. ما باید قدردان آن باشیم. ما تلاش کردیم از شعاری بودن دور باشیم و تلاش کردیم واقعیت‌ها را بگوییم. اگر فکر می‌کنیم چیزی واقعیت است باید آن را عنوان کنیم.
وی افزود: از کسانی که به جشنواره نمی‌آیند خواهش می‌کنم از این تریبون استفاده کنند و فضای جشنواره باید به همدلی نزدیک شود.
در بخش دیگر این نشست جعفر دهقان در خصوص شخصیتی که در این فیلم ایفا کرده است، گفت: من همیشه دغدغه این را داشتم که سینمای جنگ نباید تمام شود. خوشحالم هنوز هستند جوانانی که برای فیلم اول، اثر دفاع مقدسی می‌سازند. برای خیلی‌ها فیلم دفاع مقدس فقط در توپ، تانک و فشنگ خلاصه شده، اما مهم حرف دفاع مقدس است که هنوز حرف‌های زیادی برای گفتن دارد. من احساس می‌کنم کارگردان «پرواز ۱۷۵» می‌توانست با هزینه تولید این فیلم یک اثر تجاری و شبیه به بسیاری از فیلمسازانی که به دنبال درآمد و گیشه هستند، فیلم بسازد. به همین دلیل هم طول نقش برای من اصلا مهم نبود و اثرگذاری آن اهمیت بیشتری داشت.
اتابک نادری بیان کرد: خوشحالم ادای دینی به شهدایی کردیم که حتی اسم آن‌ها سر کوچه‌ها نیست. تجربه دلی بود و ربطی به هیچ تکنیک و تجربه‌ای نداشت.
جعفر دهقان گفت: سری به آسایشگاه‌های جانبازهای ما بزنید تازه با مفهوم این‌که ما چرا به این افراد بدهکار هستیم آشنا شوید.
رضا توکلی نیز گفت: محمدحسین حقیقت کارگردان خلاقی بود. پیشکسوتان عرصه هنر ما کمتر در این مدل کارها دیده می‌شوند. نکته اساسی من این است که چرا می‌آیند برای رابرت دنیروی ۸۰ ساله فیلم می‌نویسند و برای آن چیزی می‌سازند؟ نویسنده‌ها باید برای بزرگ‌ترهای سینمای ما بنویسند. اتفاقا جای آقای هاشم‌پور این‌جا خالی است. آثار عجیب و غریبی درباره جنگ داریم که نتوانستیم هیچ‌کدام از آن‌ها را به تصویر بکشیم. دستمریزاد به آقای حقیقت که با پول خود چنین فیلمی ساخته است. سینمای ما باید همه ژانری داشته باشد ولی این هزینه‌ها را به چه کسانی می‌دهند؟ چرا به باتجربه‌ها کار نمی‌دهند؟
یاسین مسعودی نیز گفت: قرار بود که یاسین یک رگه‌هایی از طنز داشته باشد. بدون یک دکور در آبادان می‌توان فیلم جنگی در آن‌جا ساخت. امیدوارم آبادی به آبادان بازگردد.
رضا انصارین نیز در بخش دیگری گفت: بخش فنی و نخ تسبیح فیلم را سعی کردیم به صورت جلوه‌های بصری آماده کنیم. در خدمت فیلم هر کجا که نیاز بود از این قابلیت استفاده کردیم.
زرآبادی گفت: کار سختی بود و تعدد لوکیشن داشت. محمدحسین حقیقت جوان‌ترین فیلمساز جشنواره است ولی آدم بسیار بزرگی است.
محمدحسین حقیقت بیان کرد: طبیعتا کار اول در حوزه دفاع مقدس سختی‌های خود را دارد. تلاس کردیم از فضای مرسوم فاصله بگیریم و به کسانی که بخشی از خود را در جنگ جای گذاشتند، بپردازیم. ما با هر عقیده و آرمان و سلیقه‌ای باید یک نکته مشترکی داشته باشیم که برای همه قابل احترام باشد. واقعا از شهدا گفتن ترس ندارد.
حقیقت درباره الگوبرداری از یک نمایش گفت: من نمایشی را ندیدم و از جایی الگو گرفته نشده و داستانی بود که شکل گرفته است. به اسم شعار واقعیت‌ها را انکار نکنیم. تمام داستان و زنجیرواره‌های داستان چیزی نبود که بخواهیم به جایی اشاره کنیم. این مفهوم مادرانه یک مفهوم کلی است.
این کارگردان مطرح کرد: فیلمنامه یک پروسه دو ساله را طی کرده است و ما به جاهای مختلف سفر کردیم و خیلی از موارد را به عینه دیدیم.
محمدحسین حقیقت در پایان گفت: بعضی از دوستان نسبت به این فیلم کم لطفی کردند و بیان کردند که مشخص است این فیلم مستقل نیست و به جایی وصل است. ولی این را این‌جا می‌گویم که این کار بدون ریالی بودجه دولتی و با سرمایه شخصی ساخته شده است. این امر کاملا متداول است که ردیف‌های بودجه برای نهادهای مختلف وجود دارد که باید در فیلمسازی هزینه شود ولی اگر دغدغه‌ها درست بررسی نمی‌شود، باید آن‌ها را بررسی کرد.
