توسط : «وقت سینما»/ هادی اعتمادی‌مجد؛ چه وقتی در اوج توهمِ بعد از مصرف گَرد نخود، ساز دهنی خیالی خُرزو خان را می‌گرفت و می‌نواخت تا با درآمدن صدایش، چشم‌های یاور طغرل از حدقه بیرون بزند و چه وقتی زیر گریم سنگین و لباس پر تراکم بابا شاه، صدای کلاغ خیس در می‌آورد تا پلان از قهقهه همبازیان و عوامل به برداشت‌های متعدد برسد، هادی کاظمی بی‌حاشیه و سر به زیر، صدش را برای سریال‌های مهران مدیری گذاشته بود.
البته فرقی نداشت نام مدیری وسط باشد و محصولات با کیفیت سر و شکل داری چون «شب‌های برره»، «قهوه تلخ»، «باغ مظفر» و… یا سریال‌های سطح پایین لوسی مثل «قبله عالم»، «آنتن» و همین «اکازیون». کاظمی همیشه در مقیاسی نامرئی، قدش از نقش بالا می‌زند. گویی در مواجهه با بنجل‌سازی‌ها هم می‌داند چطور مخاطبی که به نیت دیدن او پای کار نشسته را با تجربه‌اش حتی شده لحظه‌ای کوتاه، بخنداند.
در مرور کارنامه سینمایی هادی کاظمی هم اگرچه کمدی به درد نخور و از رده خارج مثل «ورود و خروج ممنوع»، «آهنگ دو نفره»، «بخارست» و… کم نیست، اما کمتر پیش آمده او بابت بازی در این‌ها مورد مؤاخذه قرار بگیرد. چماق «تو که ستاره بهترین سریال‌های مدیری بوده‌ای، آخه تو چرا؟» که اغلب برای همبازیانش کاربرد داشته، اصولاً نسبتی با کاظمی برقرار نمی‌کند! تیغ تیز قضاوت‌ها و نقدهایی که محصولات تصویری بنجل را به صلابه می‌کشند، انگار از کنار هادی کاظمی با فراغ بال عبور می‌کنند!
شاید یکی از دلایلش این باشد که او خیلی اهل خودنمایی و سلبریتی بازی نیست و ادعایی درباره همیشه بهترین بودن هم ندارد. ضمن این‌که مگر سالی چند کمدی با ارزش ساخته می‌شود که تازه کاظمی شانس بازی در آن‌ها را بیابد؟!
خلاصه که او به عنوان یکی از باهوش‌ترین و مستعدترین کمدین‌های ایرانی در تیپ‌سازی که با توجه به قدرت تقلید صدا و کنترل بالا روی میمیک، در بدترین شرایط هم ابزاری برای خنداندن پیدا می‌کند، خوب از زیر چکش نقد کمدی‌های مبتذل گریخته است!
با وجود پرکاری، به طرز عجیبی هم این سال‌ها از سیبل مطالبات اجتماعی معمول و توقعات آشنای بخشی از افکار عمومی در فضای مجازی مصون مانده! اصلاً گرفتار قلاب حاشیه‌های این شکلی نشده.
عجیب است اما خب…
احتمالأ باید گفت مفت چنگش!
