توسط : نشست خبری فیلم «میرو» در سانس دوم روز گذشته (۱۵ بهمن) در خانه رسانه برگزار شد. در این مراسم حسین ریگی (کارگردان)، پیمان شیرخانی (نویسنده)، سعید الهی (تهیه‌کننده)، سودابه بیضایی، امیررضا دلاوری، حمید ابراهیمی، ایوب افشار و مهدی دینمحمدپور از جمله بازیگران این فیلم حضور داشتند.
در ابتدای نشست، سعید الهی گفت: از تمامی عوامل این فیلم که ما به نمایندگی آنها روی سن هستیم، تشکر می‌کنم. همچنین از حسین ریگی ممنون هستم. این مدت سعی کردیم همسو باشیم تا این فیلم اخلاق‌گرا ساخته شود.
وی افزود: امروز در خدمت ایوب افشار هنرمند پیشکسوت سیستان و بلوچستان هستیم که اگر نبود، نمی‌توانستیم از ظرفیت این فضا استفاده کنیم.
تهیه‌کننده «میرو» در توضیح روند تولید این اثر گفت: ایده اولیه این فیلم از سمت حسین ریگی ارائه شد و پس از آن با بنیاد سینمایی فارابی و بنیاد شهید برای ساختش مشارکت کردیم.
الهی خاطرنشان کرد: سال‌هاست در حوزه سینمای راهبرداری نظر داده‌ام و باید بگویم رسالت «میرو» فراتر از فروش گیشه است. از نظر من، درست است که فرم و تکنیک در سینما مهم است؛ اما سیاست راهبرد حرف اول را می‌زند.
وی ادامه داد: در فرایند ساخت این اثر، متوجه شدیم که می‌توانیم حرفهای مهمی مانند ایثار را در طول قصه بزنیم. «میرو» اثر متفاوتی در حوزه سیستان و بلوچستان است. این استان، همواره منطقه‌ای محروم قلمداد شده و همین قضیه باعث شده فقط از جنبه محرومیت به آن توجه شود. از نظرم، سیستان و بلوچستان یک بغض فروخورده است.
الهی یادآور شد: فارغ از کم و کاستی‌های این فیلم، «میرو» استراتژیک است و نگاهی شریف و وطن‌پرستانه دارد. استان سیستان و بلوچستان ظرایف پنهانی دارد که ما تلاش کردیم آنها را به تصویر بکشیم.
در ادامه نشست، حسین ریگی نیز عنوان کرد: باز هم به سراغ سیستان و بلوچستان و باز هم به سراغ جنوب شرقی ایران رفتم، اما هنوز سینمای ایران دِین خودش را به این منطقه ادا نکرده است. به اعتقاد من هنوز جا دارد تا به سیستان و بلوچستان بپردازیم تا بتوانیم چهره مظلومیت این منطقه را نشان دهیم.
وی در پاسخ به پرسشی درباره پیش‌بینی فروش «میرو» در گیشه اظهار کرد: کودکان و نوجوانان همواره برایم مهم بوده است چرا که این‌ها آیندگان این مرز و بوم هستند. ژانر کودک و نوجوان در همه جای دنیا، غیر از هالیوود، گیشه پُرفروشی ندارد. البته در کشورهای دیگر از این ژانر حمایت می‌کنند و آثاری از این دست، نیازمند حمایت است.
پیمان شیرخانی در بخش دیگر نشست گفت: زمانی که نویسنده کاراکترها را می‌نویسد، به هر حال چیزی به او اضافه می‌شود. من در نوجوانی آرام بودم؛ در حالی که کاراکتر «میرو» شیطنت‌های زیادی دارد. البته نوجوانان دهه ۶۰ خواه و ناخواه تحت تأثیر جنگ قرار گرفته بودند که در این فیلم به آن اشاره می‌شود.
در ادامه کارگردان «میرو» بیان کرد: بنیاد فارابی از فیلم‌های کودک و نوجوان حمایت می‌کند؛ اما مهم‌ترین حامی و پارتی من دعای مادرم است که امروز هم در نشست حضور دارد. در ادامه با اشاره ریگی به حضور مادرش، حضار به افتخار این نگاه و احترام، ریگی و مادرش را تشویق کردند.
شیرخانی نیز گفت: فیلم‌هایی که درباره سیستان و بلوچستان ساخته شده است، همیشه کلیشه‌هایی مانند قاچاق، دزدی، فقر، اشرار و… را روایت کرده‌اند. در «میرو» تلاش کردیم از این کلیشه‌ها دوری کنیم. در قصه «میرو» از نشان دادن اشرار دوری کردیم و تصویر واقعی‌تری از این منطقه نشان دادیم.
در ادامه نشست، ریگی بیان کرد: بازیگران سیستان و بلوچستانی هنرور بودند و دوست داشتم که آنها نقش جدی‌تری در «میرو» بازی کنند. همواره از تهیه‌کنندگان خواهش می‌کنم بخشی از بازیگران، بومی آن منطقه باشند و بتوانند سکانس‌های خوب و با دیالوگ ایفا کنند.
وی خاطرنشان کرد: «میرو» فیلمی مادرانه است. قطعا مادران این سرزمین، آموزگاران فرزندان هستند که زمان طولانی را با آنها سپری می‌کنند.
همچنین سودابه بیضایی از تجربه بازی در نقش زنی سیستانی در «میرو» صحبت کرد و گفت: این کاراکتر برای من مادری متفاوت بود. در سفر قهرمانی «میرو»، مادر نقش مهم و تأثیرگذاری داشت، چیزی که من در فیلمنامه‌های دیگر ندیده بودم. برای رسیدن به لهجه مناسب نیز حدود یک هفته زمان داشتم و ایوب افشار در این مسیر به من کمک بسیاری کرد.
ایوب افشار نیز گفت: هر زمان که صحبت از بلوچ می‌شد، فردی را تصور می‌کردیم که تفنگی در دست دارد و دستاری روی سر؛ اما ما هم هنرمند هستیم. ما دیر به صحنه آمدیم؛ اما به کمک حسین ریگی درست آمدیم. خوشحال هستم که ما بلوچی‌ها درست به این هنر وارد شدیم..
وی افزود: ما نمی‌گوییم در سیستان و بلوچستان قاچاقچی نیست، اما همه خطه، این نیست. از قبل انقلاب تاکنون فیلم‌هایی که در این منطقه ساخته می‌شدند، تصور غلطی به مردم نشان می‌دادند. «میرو» اولین فیلمی است که واقعیت بلوچ را به تصویر کشید.
مهدی دینمحمدپور نیز گفت: حرفه من بازیگری نیست، اما تاکنون دو فیلم بازی کردم. زمانی که فیلمنامه را خواندم، به دلیل این‌که تصویر واقعی از استانم نشان می‌داد، تصمیم به بازی گرفتم.
دینمحمدپور اضافه کرد: یکی از چالش‌های بازی در این فیلم این بود که در زمان فیلمبرداری حتی یک روز هم تعطیلی نداشتیم و حدود ۱۰ روز هم روی آب بودیم.
امیررضا دلاوری درباره حضور در این پروژه گفت: در «میرو» سهم کوچکی داشتم و سکانس‌های من چهار روز زمان برد. زمان کمی برای رسیدن به لهجه و نقش داشتیم و جناب افشار تمام دیالوگ‌ها را با من کار کرد تا بتوانم آنها را درست ادا کنم. بجز «میرو»، پیشنهاد بازی در دو فیلم دیگر را داشتم، اما این فیلم را انتخاب کردم زیرا اقوام ایرانی برای من همواره مهم هستند.
وی ادامه داد: برای تولید «میرو» به چابهار رفتیم که از بودن در آن‌جا بسیار لذت بردم. ولی جدا از این، این منطقه بسیار محروم است و من با چند جوان آشنا شدم که علاقه‌مند کار در حوزه سینما بودند. خیلی‌ها آمدند و قول‌هایی به آنها دادند، اما در همان محیط بسته ماندند، به همین دلیل از این تریبون استفاده می‌کنم که اگر کسی می‌تواند کمکی به این منطقه و استعدادهایش کند.
همچنین حمید ابراهیمی در ادامه گفت: سال‌هاست در تئاتر دفاع مقدس کارهای زیادی انجام داده‌ام و از آن‌جایی که نقش‌های منفی زیادی بازی کرده‌ام، بازی کاراکتر مثبت در «میرو» برای خودم هم به منزله یک امتحان بود، بنابراین این نقش را پذیرفتم.
سعید الهی درباره محرومیت این منطقه گفت: استان سیستان و بلوچستان بسیار پهناور است، اما «میرو» اکنون در جشنواره فیلم فجر ۴۲، تنها در سالن این منطقه نمایش داده می‌شود.
کارگردان «میرو» اظهار کرد: این فیلم ریتم کندی ندارد و ما لنزی برای فیلمبرداری انتخاب کردیم که حس و حال قصه را مناسب‌تر منتقل می‌کند. همچنین در این فیلم بازیگران حرفهای و نابازیگری ایفای نقش کرده‌اند که تعادلی در فیلم ایجاد کرده است.
وی درباره انتخاب این نام برای فیلم، اظهار کرد: «میرو» یک اسم بلوچی است. من سال‌ها قبل با این اسم آشنا شدم و مستندش را ساختم. احساس کردم این نام، برای این قصه مناسب است و در نتیجه عنوان فیلم، «میرو» شد.
ریگی تأکید کرد: همان‌طور که ما در مدارس زنگ ورزش داریم، باید زنگ سینما هم داشته باشیم تا فضایی برای فیلم‌های ژانر کودک و نوجوان به وجود آید.
وی درباره استفاده از لهجه گفت: ما به این جمع‌بندی رسیدیم که در فیلم لهجه‌ای داشته باشیم که همه ایرانی‌ها متوجه آن شوند؛ یعنی از زبان بلوچی به لهجه بلوچی رسیدیم که نیازی به زیرنویس نباشد.
این کارگردان در پایان تأکید کرد: فیلم تکلیفش را با تماشاگر روشن کرده است و در روایت داستان، پیامش را به مخاطب منتقل می‌کند.
