توسط : «وقت سینما»/ البرز کوشیار: دست به دامن الفاظی سطحی و زننده مثل «قرص‌های افزایش فلان» شدن یا «من تنهام بیام بچسبم به تو»، جایشان هر کجا باشد، دست کم نباید در سریال‌های مهران مدیری ردی از آن‌ها یافت. ما از مدیری توقع داریم در ساده‌ترین دیالوگ‌های آدم‌هایش هم یک تنه اجتماعی و نیش سیاسی بیابیم. نه این مزخرفات خاله زنکی.
خودش از همان بدو فعالیت و «ساعت خوش» تا «پاورچین»، «شب‌های برره»، «قهوه تلخ»، «مرد هزار چهره» و بقیه کارهایش یادمان داد که کمدی فقط خنده‌های الکی نیست و «مزه‌اش» به «زهرش» است.
کمدی‌پردازی که سریال‌هایش همیشه جلوتر از زمان خود بوده‌اند، حتی اگر قرار باشد سمت شوخی‌های جنسی برود، انتظار آن است سنجیده‌تر عمل کند. نه این‌قدر رو و نخ‌نما. چه پای پیمان قاسم‌خانی وسط باشد و چه نه، مدیری همیشه امضای مشهود خودش را روی کار زده.
«قهوه پدری» کار جدید مدیری با متن امیر برادران، هنوز نیامده موجی از نظرات منفی را به دنبال داشته. مجموعه‌ای که به‌نظر، مدیری برای جذب طیف متنوعی از بینندگان، تن داده تا ملغمه‌ای از چیزهای بی‌ربط را در آن بریزد. شیوه گزینش بازیگران و حتی انتخاب موسیقی، «قهوه پدری» را تبدیل کرده به سریالی بی‌نمک و ناهمگون.
چفت نشدن سام درخشانی با ژاله صامتی که این‌جا بی‌دلیل مدام با تُن صدای بلند صحبت می‌کند، به‌عنوان زوج احتمالاً به‌خاطر تلقی اشتباه از جواب دادن مقطعی زوج صامتی – پژمان جمشیدی در «زیر خاکی» بوده. جواد رضویان گویش جدید نامفهومی رو کرده که همین عدم وضوح، خندیدن به آن را در حد همان چند جمله اول محدود می‌کند.
مجید نوروزی حتی با لحاظ سریالی مثل «سیاه چاله»، ربطی به فضای کارهای مدیری ندارد. ملیسا ذاکری با صداسازی اغراق‌آمیزی، انگار نقشی که قرار بوده به ویشکا آسایش برسد را قاپ زده. بیتا سحرخیز که اصلاً کمدین نیست. مگر حامد آهنگی که در عین مهارتش در اجرا، اصولاً بازیگر خوبی نیست، بتواند در قسمت‌های آتی به داد «قهوه پدری» برسد. این شکل از معرفی غلو شده و لوس کاراکتر خود مدیری هم بعید است به نتیجه ایده‌آلی منتهی شود.
ترکیبی از گزیده ترانه‌های لس‌آنجلسی محبوب به شیوه کمدی‌های آبکی این روزهای سینما، رپ فارسی و ترانه «انسان» از هنرمند بریتانیایی رگ‌ن‌بون من- که این آخری باید سلیقه خود مدیری باشد – فقط به نوعی شلوغی و عدم تناسب در محتوای موسیقایی سریال دامن زده. مثل بقیه ارکانش!
خلاصه که استارت «قهوه پدری»، ناامیدکننده و بی‌مزگی محض بود و بس!
