توسط : در روزگاری که سریال‌های پلتفرمی بعضاً در حال ترویج خشونت هستند و ارعاب و تهدید در آن‌ها بیداد می‌کند و تلویزیون هم مدت‌هاست دارد با ریزش مخاطبان دست و پنجه نرم می‌کند، پخش سریال «سوجان» تا حدی توانست این فضا را تلطیف کند. ضمن این‌که روایت گرم و پر فراز و نشیب آن در لوکیشن‌های روح‌بخش و با طراوت شمال کشور، فضای بصری کار را چشم‌نواز کرد تا در کنار تماشای داستان آدم‌هایی از قرن گشته، از پای تلویزیون چند شبی لذت این مناظر را هم ببریم.
حسین تبریزی که ساخت بیش از بیست تله فیلم و چند فیلم سینمایی و سریال‌هایی چون «تا رهایی»، «رخنه»، «بوی بارون»، «صبح آخرین روز» و… را در کارنامه دارد، در «سوجان» قصه‌ای در سه فضا را به تصویر کشید. با ترکیبی متفاوت از بازیگران نام‌آشنا در کنار معرفی چهره‌هایی جوان و مستعد که احتمالاً به‌زودی از آنان بیشتر خواهیم شنید.
هر چند منتقدان «سوجان» را متهم به کندی ضرباهنگ و توسل به برخی کلیشه‌های متداول تلویزیونی کرده‌اند و البته گروهی بنا بر حذف گزینه تماشای تلویزیون طی سال‌های اخیر، اصولاً نام این سریال را هم پس از دو – سه ماه پخش، شاید نشنیده باشند!
اگر مخاطب این سریال از محصولات صدا و سیمای مرکز گیلان بودید که در شبکه یک سیما روی آنتن رفت، برایمان از نقاط ضعف و قوت آن بنویسید. سریالی که گفته می‌شود فصل‌های بعدی هم خواهد داشت.
